SARAAB

Rubovima redova publike, ispod videom-projiciranih stubova atrija "Rajskog učilišta", kreće se, dostojanstvenim korakom, još uvijek gracilna žena 50-ih godina, odjevena u kraljevsku, no ipak skromnu, odjeću, koja zadovoljava islamska načela odijevanja. To je Dayfa Hâtûn³, udova Mâlika Az-Zâhira, aktualni regent i graditeljka Medrese, koja, približavajući se pozornici sa bijelim zastorom, izgovara, u ulozi Muqaddima/Uvodničara, dva prologa.

DAYFA HÂTÛN, Pro­log 1:

Ne­ka je sla­va Bo­gu, Ko­ji je bez li­ka i sje­ne,
i Ko­ji je Stvo­ri­telj li­ko­va i sje­na!
Ne­ka je po­hva­la Auto­ru Knji­ge-Uni­ver­zu­ma,
ko­ja obje­di­nju­je sve dru­ge Bo­žan­ske Knji­ge!
Ne­ka je hvála Po­ši­lja­te­lju po­slje­dnjeg Vje­ro­vje­sni­ka,
i po­slje­dnjeg Po­sla­ni­ka,
Sa­vrše­nog čo­vje­ka,
u ko­jem su obje­di­nje­ni svi ra­ni­je Po­sla­ni,
i ne­ka je Nje­gov bla­go­slov na nj,
i na nje­gov čis­ti rod! 

Uzi­ma­ju­ći u ru­ke saz, i uda­ra­ju­ći u nj, Dayfa ja­sno odva­ja Prvi od Dru­gog pro­lo­ga:

DAYFA HÂTÛN, Pro­log 2:

Ne­ka je sla­va Kro­ja­ču sva­ko­g li­ka,
Onom Ko­ji u na­še ti­je­lo stav­lja štap,
s po­mo­ću ko­jeg se po­kre­ću na­ši udo­vi,
Proi­zvo­di­te­lju sva­ko­g zvu­ka i gla­zbe,
po­kre­ta i ple­sa,
Auto­ru svih pri­po­vi­jes­ti,
i Na­jis­ti­ni­ti­jem Pri­po­vje­da­ču!
I ne­ka Mu je hvála na mo­gu­ćnos­ti ko­ju mi je pružio,
da ovu sa­mo­tnu noć ispu­nim igro­ka­zom,
ko­jeg sam na­zva­la "Sarâb",
Fa­ta­mor­ga­na,
u Madrasatu`l-Fir­daws,
"Raj­skoj ško­li",
ko­ju dadoh sa­gra­di­ti:

- U znak sje­ća­nja na na­šeg uči­te­lja i od­ga­ja­te­lja,
Šihâbu`d-Dîna Bin Yahye Su­hrawar­dia,
ve­li­kog te­ozo­fa i gnos­ti­ka,
žrtve in­tri­ga onih ko­ji­ma su da­ta
"srca al' nji­ma ne ra­zu­mi­je­va­ju,
oči al' nji­ma ne per­ci­pi­ra­ju,
uši al' nji­ma ne slu­ša­ju",
ko­ji­ma je po­sla­na Knji­ga upu­te,
ali je "ne drže osim za pa­pir i pi­smo",
te za­to i ni­su do­li pu­ke pa­pir­na­te utva­re,
pri­vi­dni lju­di u tea­tru pri­vidâ od slovâ,
ko­ji­ma za­mje­nju­ju zbilj­ski ži­vot
Bo­žan­skih zna­ko­va,
ko­ji su i znak i ozna­če­no;
uje­dam­put! 

- U spo­men na Uči­te­lja,
ko­ji je po­učio i od­go­jio mo­ga mu­ža,
čes­ti­tog Salâhu`d-dîno­va si­na,
prin­ca Mâli­ka Az-Zâhi­ra,
da bu­de slje­dbe­ni­kom nje­go­ve
"Mu­dros­ti pros­vje­tlje­nja",
pra­ve­dnim i ne­se­bi­čnim vla­da­rem,
u stal­nom sje­ća­nju na Bo­ga,
i be­spo­šte­dnom za­bo­ra­vu svo­ga ega. 

- No pri­je sve­ga, da­doh sa­gra­di­ti ovu Raj­sku me­dre­su,
s Ime­nom i u vje­čnu sla­vu Onog,
Ko­ji je Sve­mi­los­tan sve­mu,
pa i ovom si­ro­ma­šnom ha­lab­skom kvartu,
u ko­jem me po­mo­gao po­di­ći,
sve na je­dnom mjes­tu:
ško­lu - za uče­nje is­tin­skih zna­nos­ti,
bo­go­mo­lju - za obo­ža­va­nje sa­mo Je­dno­ga,
zâvi­ju - za ´âri­fe i sûfie,
i waquf - za si­ro­ma­šne,
a na do­bro­bit svim lju­di­ma svi­je­ta!

>>>